Na co dzień włosy są dla nas jednym z najważniejszych elementów naszego wyglądu. Godzinami potrafimy je stylizować, układać czy przeczesywać palcami w momentach irytacji. Mówimy potocznie o wyrywaniu sobie włosów z głowy, kiedy coś bardzo silnie nas wzburzy. Jednak dla niektórych to nie metafora, a rzeczywiste zaburzenie psychiczne. Za trudną nazwą trichotillomanii kryje się kompulsywne, patologiczne wyrywanie sobie włosów.

Trichotillomania – co to takiego?

Trichotillomania to nazwa zaburzenia polegającego na wyrywaniu włosów. Chory nie jest w stanie powstrzymać się przed wyrywaniem włosów zarówno z głowy, jak i brwi czy rzęs, zdarzają się również przypadki wyrywania włosów z innych okolic ciała, również intymnych. Wyrywanie ich przynosi choremu krótkotrwałą ulgę i poczucie zadowolenia. Czasem jednak chory stara się powstrzymywać przed wyrywaniem sobie włosów, kiedy indziej wpada w rodzaj transu i nie sposób przerwać mu tę czynność.

Rozpoznanie trichotillomanii

Po pierwsze, można zaobserwować znaczący i nieregularny ubytek włosów, który wcale nie wskazuje na brak higieny czy problemy skórne. Nie da pomylić trichotillomanii ze zwykłym łysieniem, ponieważ na głowie zostają jedynie pojedyncze kępki włosów bez ładu i składu.

Warto również zwrócić uwagę na to, jak zachowuje się chory kiedy wyrywa sobie włosy. Towarzyszące mu napięcie podczas tej czynności, czy ulga kiedy w końcu to zrobi. Nie jest to normalne przeczesywanie włosów, lecz patologiczna chęć wyrywania ich. Nie wszyscy chorzy jednak odczuwają wcześniej wspomnianą ulgę. Należy jednak zwrócić uwagę na to, czy osoba jest świadoma tego, że wyrywa sobie włosy garściami. Najczęściej takie osoby starają się ograniczyć kontakty z ludźmi do minimum i nie chcą wchodzić w żadne interakcje.

Jak leczyć trichotillomanię i jakie są jej przyczyny?

Bez względu na wszystko wymagana jest konsultacja psychiatryczna. Na takiej konsultacji specjalista ma możliwość przepisania choremu odpowiednich leków. Przyczyny wstępowania trichotillomanii są dwojakie: związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem mózgu oraz określane jako społeczne. Nie da się wskazać wyższości jednego nad drugim, dlatego potrzebna jest kompleksowa terapia. Leki mają zahamować wychwyt zwrotny serotoniny, która odpowiedzialna jest za regulację snu, ciśnienia, apetytu czy nawet popędu seksualnego. Jej niewielkie stężenie w mózgu powoduje obniżenie nastroju i zachowania agresywne, ale również ogólne zmęczenie czy wrażliwość na ból.

Trichotillomania u dzieci

Trichotillomania dotyczy zarówno dorosłych, jak i dzieci. Największy odsetek zachorowań odnotowuje się jednak wśród dzieci 12-,13-letnich. Ocenia się również, że aż 5% populacji może być dotkniętej tym zaburzeniem, z czego 90% to kobiety.

Bardzo często okazuje się, że chorzy nie mają żadnego pojęcia na temat swojej choroby. Szacuje się, że ponad 50% ludzi nie podejmuje się żadnego leczenia, zarówno farmakologicznego, jak i konsultacji psychologicznej. Wielu zwyczajnie nie wie, że to, co wydaje się nałogiem czy przyzwyczajeniem, może być poważnym zaburzeniem, które jeśli jest nieleczone w przyszłości ma szanse doprowadzić do naprawdę poważnych problemów.